Op 8 maart wordt wereldwijd de Internationale Dag voor de Rechten van de Vrouw gevierd. Aanleiding voor het Minderhedenforum, Ella en Furia om stil te staan bij de positie van vrouwen met een migratieachtergrond.
Nog te veel schitteren deze vrouwen door afwezigheid in onze media. Als ze al in beeld komen is het op zeer stereotype wijze: onderdrukt, of als slachtoffer van hun cultuur en religie. Alsof deze vrouwen geen enkele actieve inbreng hebben in hun eigen leven en slechts aanhangsels zijn van hun dominante mannen.
De tewerkstellingscijfers van deze vrouwen, die heel laag zijn, doen vermoeden dat ze hele dagen met hun duimen draaien. Feit is dat deze groep vrouwen vaak voorkomt in de statistieken van ‘niet-beroepsactieven’. Toch mag deze zogenaamde inactiviteit in geen geval geassocieerd worden met nietsdoen of luieren. Het woord geeft een onvolledig beeld over de effectieve bezigheden van deze vrouwen.
Te weinig erkenning
In tegenstelling tot wat de stereotypes en de cijfers doen vermoeden, zijn ze allesbehalve afwachtend of passief. Ze combineren een heel scala aan onbetaalde en ondergewaardeerde zorgtaken, mantelzorg ten aanzien van (oudere) familieleden, engagement binnen het verenigingsleven en vrijwilligerswerk. Ze hebben individuele bekwaamheden, die amper of niet worden erkend en meegenomen in de verdere mogelijke ontwikkeling van technische en andere professionele competenties en vaardigheden.
Deze vrouwen zijn juist de draaiende motoren in de minibedrijfjes die gezinnen zijn. Hun engagement gaat veel verder dan hun eigen huisje, boompje, tuintje als we zien hoe ze via hun breed, doorgaans informeel netwerk, ook actief participeren in de bredere samenleving. Van vrijwilligerswerk door voedselbedeling of ondersteuning van kinderen en jongeren en allerhande (vrouwen)verenigingen tot leesmoeder of buddy voor mensen met een beperking of ziekte. Zo slagen ze erin om dag in dag uit klaar te staan en heel wat taken en verantwoordelijkheden op te nemen. De bergen werk die zij verzetten wordt helaas te weinig gezien, en sterker nog, te veel gerelativeerd of zelfs ontkend. De radertjes in de dagelijkse machine van onze samenleving zouden vastlopen als deze vrouwen zouden staken
En dan is er nog de 37% van de vrouwen met een migratieachtergrond die wel aan het werk is. Zij slaagden er weliswaar in om een job te bemachtigen, maar hebben vaak precaire jobs in de meest ondenkbare statuten die moeilijk te combineren vallen met een gezinsleven. Vrouwen met een migratieachtergrond zijn bijvoorbeeld oververtegenwoordigd in de sectoren die werken met dienstencheques. Ze ontnemen de dagelijkse last van de schouders van de tweeverdieners door hun woningen te poetsen of zieken en ouderen te verzorgen.
Als deze vrouwen stoppen, stopt de wereld
De enige manier waarop we de dagdagelijkse inzet en het werk van deze vrouwen kunnen zien en vooral voelen is als ze massaal, hun formeel en informeel, betaald en vrijwillig, werk zouden neerleggen. Als ze zouden staken. We hoeven er geen tekening bij te maken… De radertjes in de dagelijkse machine van onze samenleving zouden vast lopen. We zouden met de handen in het haar zitten. Als ook deze vrouwen stoppen, stopt de wereld. Hoeveel dat de Belgische economie zou kosten, zou ons allen eindelijk wakker doen schieten.
Met dit opiniestuk op 8 maart willen we oproepen tot een ambitieus doelgroepenbeleid. Een beleid dat inzet op de zichtbare en onzichtbare sterktes van deze vrouwen via structurele maatregelen. Enerzijds om hun onbetaalde arbeid te erkennen en te valoriseren, anderzijds om de uitsluitingsmechanismen waar ze op de arbeidsmarkt mee geconfronteerd worden weg te werken. Vrouwen met een migratieachtergrond moeten evenwaardig behandeld worden in onze maatschappij. Door de regering, maar ook door het onderwijs. We moeten deze jonge vrouwen zo begeleiden dat school geen verplicht nummertje wordt, maar echt bijdraagt aan de sociale mobiliteit.
De Vrouwenstaking laat duidelijk voelen hoeveel het werk van alle vrouwen waard is. Het Minderhedenforum, Ella en Furia steunen dit initiatief ten volle.
Deze opinie verscheen op 08/03/2019 in Knack.
